Dit was zo’n project waar ik al maanden, wat zeg ik, jaren op aan het broeden was. Aan de vergeelde kleur van het schetspapier te zien toch al zeker een jaar of 5.
Zoals dat hoort eerst gestart met een nood: een mooie, grote lamp voor onze living.
Enkele maanden later volgde het idee: geïnspireerd door kindermobieltjes wou ik een hangende lamp met veel verschillende elementjes die spelen met het licht.
Dan verder gebroed op het materiaal: porcelein natuurlijk. Mooie dunne schijven die het licht laten doorschijnen. Geglazuurd aan de ene kant zodat het het licht reflecteert, reliëf aan de andere kant voor wat extra effect. En als kers op de taart een randje koperoxide voor de nodige dramatiek.
Maar dan: hoe dat allemaal gemonteerd krijgen. Dat betekende nog een paar extra maanden gepuzzel.
Na een jaartje pauze is het terug tijd om mijn handen vuil te maken. De klei bij de horens te vatten of -zoals je wil- de ovenhandschoen terug op te nemen.
Een jaar- en nog een geweldig zoontje- later, begint het weer te kriebelen. De nachten worden opnieuw wat langer en de goesting is terug.
En hoe beter opwarmen dan waar het ooit allemaal mee begon. Een simpele vorm opgebouwd met, jawel, the good old kleiworstjes.
Wat ik niet had verwacht was hoe heerlijk vertrouwd het was. Hoe mijn handen het al snel overnamen van mijn hoofd zodat mijn hoofd kon plannen, dromen en tegelijk in een heerlijke roes belandde.
Een onverwachte mix tussen opnieuw fietsen, een oude goede vriend tegen het lijf lopen of thuiskomen na een zware dag.
Als jonge mama heb ik de laatste weken best wel wat ochtendstonden gezien. En hoewel dat goud soms verhult ligt achter een waas van vermoeidheid, waardeer ik meer en meer de magische sfeer die dat vroege ochtendlicht creëert. Zeker als ik zie hoe dat op foto ‘plakt’.
geometrische oorbellen hangers uit porselein- Clayandmore