Zo.
Na een jaartje pauze is het terug tijd om mijn handen vuil te maken. De klei bij de horens te vatten of -zoals je wil- de ovenhandschoen terug op te nemen.
Een jaar- en nog een geweldig zoontje- later, begint het weer te kriebelen. De nachten worden opnieuw wat langer en de goesting is terug.
En hoe beter opwarmen dan waar het ooit allemaal mee begon. Een simpele vorm opgebouwd met, jawel, the good old kleiworstjes.
Wat ik niet had verwacht was hoe heerlijk vertrouwd het was. Hoe mijn handen het al snel overnamen van mijn hoofd zodat mijn hoofd kon plannen, dromen en tegelijk in een heerlijke roes belandde.
Een onverwachte mix tussen opnieuw fietsen, een oude goede vriend tegen het lijf lopen of thuiskomen na een zware dag.
Genieten dus.
Oef, toch één lichtpuntje in deze verzopen zomer. A golden medal for your heroic game, keep on going !
We want more! We want more!